Vechtsporten
Aikido (合気道 aikidō), betekent letterlijk vertaald "de weg van het samenkomen met ki!” Het Japanse woord Aikido kan opgedeeld worden in drie aparte termen.
Ki wordt ook vertaald als richting en dan bij aikido specifiek de richting die een aanvaller heeft ingezet.
O'Sensei was niet de eerste beoefenaar van een krijgskunst die het concept Ki gebruikte in zijn discipline.
De krijgskunst, die hij overigens pas in een later stadium van zijn leven 'aikido' noemde, moest volgens hem niet gericht zijn op het
vernietigen van de tegenstander, maar juist op het zo min mogelijk schade toebrengen aan de tegenstander.
Op een meer filosofisch en verheven niveau zag O'Sensei aikido als middel om in harmonie te komen met de wereld rond jezelf.
In de technieken vertaalt de filosofie van O'Sensei zich doordat de Aikidoka een aanval niet stopt door het tegen te houden,
maar deze ombuigt en zich tegen de aanvaller keert. De Aikidoka komt als het ware in harmonie met de kracht en de techniek
van de aanvaller. De bewegingen zijn rond, elegant en effectief. Er wordt getraind op controletechnieken, klemmen en worpen.
Kenmerkend van Aikido is dat er nimmer aangevallen wordt en dat alle technieken juist bedoeld zijn als verdediging en een afweer vormen op een aanval.
Bovendien worden er in het traditionele Aikido géén wedstrijden gehouden. Een ander belangrijk kenmerk is het beginsel van het ju no ri,
de op door de tegenstander uitgeoefende kracht wordt niet gereageerd met tegenkracht ("schrap zetten"), maar met méégeven, waarop
diens kracht zich tegen hem kan keren wanneer hij uit balans gebracht wordt.
Wapens
Het gebruik van wapens is vaak bedoeld als ondersteunend lesinstrument, om de beoefenaar de oorsprong van bepaalde bewegingen uit te leggen en de basisprincipes te leren verfijnen. De beoefenaar leert geleidelijk aan ook zwaard-, stok- en mes vechten.
Ongewapend
Het merendeel van de ongewapende aikidotechnieken maakt gebruik van klemmen en/of worpen ter verdediging tegen een (gewapende of ongewapende) aanval. Klemtechnieken richten zich doorgaans op het pols-, elleboog- of schoudergewricht van de tegenstander om hem zodoende onder controle te kunnen houden. Een belangrijk element bij zowel klem- als werptechnieken is de balansverstoring van de aanvaller, in veel gevallen door gebruik te maken van diens eigen aanvalskracht en -beweging. Slechts bij een minderheid van de aikidoworpen is er echt sprake van het optillen van de tegenstander, aangezien de meeste worpen relatief "laag" blijven. Afhankelijk van de sensei kan het accent meer liggen op soepelheid en ruime bewegingen, of daarentegen juist op een snelle, scherpe uitvoering van de techniek. Voorts leggen sommige richtingen een grotere nadruk op wapentechnieken, terwijl andere zich vooral toespitsen op de ongewapende technieken. Nog andere zullen zich minder met het zuiver martiale aspect inlaten, om meer aandacht te kunnen besteden aan de onderliggende filosofische principes. Een meer traditionele benadering van het aikido vraagt van de beoefenaar een diepgaandere studie van de technieken, deze overstijgend, naar de werkelijke inhoud. De techniek is daarbij dus slechts een middel en niet het doel op zich.
Kinderkarate
Voor zowel kinderen als ouderen is karate een leuke en leerzame zelfverdedigingssport.
Kinderen leren door karate met respect om te gaan met elkaar en bouwen met karate aan
hun zelfvertrouwen en weerbaarheid.
Karate is daarnaast ook erg bevordelijk voor de fysieke gesteldheid en de coördinatie,
omdat alle lichaamsdelen aan het werk worden gezet. Zo kent karate een breed scala aan
stoten, trappen, standen en andere technieken waarbij de lichaamsdelen geactiveerd
worden.
Zelfverdedigingskunst
Karate is een zelfverdedigingskunst, die in de 17e eeuw van China werd meegenomen door
handelsreizigers naar de Ryu Kyu eilanden van Okinawa. Het stamt af van Chinese Kempo en
Shaolin Kung Fu. Karate komt aan zijn naam doordat aan het begin van de 20e eeuw de naar
Tokyo verhuisde zelfverdedigingsmeester Gichin Funakoshi deze zelfverdedigingskunst een
Japanse naam gaf, hij noemde het Karate.
Karate betekent letterlijk “met lege hand” en dat duidt op zelfverdediging waarbij geen
wapens worden gebruikt. Karate maakt het lichaam sterk door het fysieke karakter. Karate
traint en ontwikkelt alle motorische vaardigheden uithoudingsvermogen, kracht,
lenigheid, snelheid en reflexen. Karate traint ook de geest discipline en
doorzettingsvermogen zijn van belang om een sterk lichaam te ontwikkelen.
Karate kan zelfs het gedrag positief beïnvloeden, respect voor elkaar staat hoog in het
vaandel en helpt zich lichamelijk en geestelijk te beheersen. Karate is voor sommigen
zelfs een levenswijze, in Japan spreekt men dan van "do", wat "de weg van de leer"
betekent. Karate do betekent vrij vertaald “de leer/weg van de lege hand.” Karate
trainen bevordert een ontspannend gevoel waardoor men zich na een training weer fit
voelt.
Karate is bedoeld als zelfverdedigingskunst door het leren en trainen om jezelf te
verdedigingen is de eerste stap gezet. Karate heeft niet als doel om een vechtmachine te
worden maar wel om weerbaarder te worden.
Karate als sport bevat spel en wedstrijdelementen waardoor het steeds meer aan het
uitgroeien is tot een bekende sport.
Karate wordt in 2020 zelfs opgenomen door het IOC als full Olympische sport.
Karate kent verschillende niveaus en aspecten van wedstrijden, kumite (gevecht), kata
(schijngevecht) en teamkata.